ทำไมทหารผ่านศึกไม่ชอบถูกขอบคุณสำหรับการทำงานของพวกเขา?

ฉันมักจะสงสัยว่าทำไมทหารผ่านศึกบางคนถึงดูลังเลหรืออึดอัดเมื่อได้รับการขอบคุณสำหรับการบริการของพวกเขา? เป็นเพราะพวกเขารู้สึกว่าการกระทำเป็นเพียงส่วนหนึ่งของหน้าที่หรือกังวลว่าความกตัญญูหายไปหรือไม่เพียงพอ? บางทีอาจเป็นความรู้สึกถ่อมตัว หรืออาจเป็นเพราะพวกเขาได้เห็นความน่าสะพรึงกลัวของสงครามอย่างแท้จริง และรู้สึกว่าคำขอบคุณใดๆ ก็ตามถูกบดบังด้วยความสูญเสียและความเสียสละที่พวกเขาได้เห็น เป็นไปได้ไหมที่พวกเขาต่อสู้กับความคิดที่จะเป็นฮีโร่ เมื่อพวกเขารู้ว่ายังมีอีกหลายคนที่ไม่ได้กลับบ้าน? คุณคิดอย่างไรกับหัวข้อนี้?